ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺍﯾـﻨﮑﻪ
ﻫــﻤــﯿــﺸﻪ
ﺩﺭ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﻫــﺎﯼ
ﺯﻧﺪﮔــﯽ ﺍﻡ،ﺧــﻮﺩﻡ ﻫﻮﺍﯼ
ﺧــﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ…
ﺩﺭ ﺷـــﺐ ﻫﺎﯼ
ﺑﯿﺨــﻮﺍﺑﯽ،ﺧــﻮﺩﻡ ﺑﺮﺍﯼ
ﺧــﻮﺩﻡ ﻻﻻﯾﯽ ﺑﺨــﻮﺍﻧﻢ…
ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻐﺾ
ﻣﯿــﮑﻨﻢ،ﺧﻮﺩﻡ،ﺧــﻮﺩﻡ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺁﻏــﻮﺵ ﺑﮕــﯿﺮﻡ ﻭ
ﺩﻟــﺪﺍﺭﯼ ﺑﺪﻫــﻢ…
ﻣــﯿــﺒــﯿﻨــــــــــــــﯽ؟!
…
ﺗــﻨﻬـﺎﯾﯽ،ﺑﺎ ﻫـﻤــﻪ ﯼ
ﺩﺭﺩﯼ ﮐـﻪ
ﺩﺍﺭﺩ،ﻣـﺮﺍ”ﻣــﺮﺩ”ﺑﺎﺭ
ﺁﻭﺭﺩﻩ…
ﺁﻧـﻘﺪﺭ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻤـﻪ ﯼ
“ﺯﻧـﺎﻧﮕﯽ ﺍﻡ”،
“ﻣـﺮﺩﺍﻧﻪ”ﺑﻪ ﺧــﻮﺩﻡ ﺗﮑﯿﻪ
ﻣﯿــــــﮑﻨﻢ...